Mijn ongeëvenaarde minnaar

Lieve Den Haag, 

Mijn komst naar jouw paden was een nieuwe dageraad voor mijn leven. 

Een eenvoudige stad als jij bevatte de scherven van mijn hart en overspoelde me tegelijkertijd met eindeloze tegenstrijdige gevoelens. 

Ik ben beroofd van dingen waar ik niet omheen kon, maar ik sloot 

die verhalen en liet hun sleutel onder de drempel van gisteren liggen, zonder hoop op terugkeer. 

 

In ruil daarvoor gaf je mij de mensen waar ik nooit van zou durven dromen. Je gaf me de liefde die ik nodig had. 

Hoe kan ik de glans van die ogen vergeten, mijn heimwee naar 

die gelaatstrekken en die stem die mijn hart met geruststelling vult. 

Die liefde is mijn vaderland, en dat gezicht is mijn wens. 

Die liefde is mijn wond, mijn medicijn, mijn verdrinking, mijn redding, mijn ongeëvenaarde minnaar. 

 

Op jouw land is het gezicht van mijn geliefden, op jouw land, mijn stad en mijn hoop. 

Ik heb je onrecht aangedaan toen ik dacht dat je alles had gestolen waar ik van hield. 

Afgezien daarvan bied ik mijn excuses aan voor elk moment dat ons is voorbijgegaan zonder een knuffel of gesprek, voor elk verlangen dat zich onder mijn kussens heeft opgestapeld. 

Voor de tijd die ons op een dag scheidde. Maar je bent de liefste voorbijganger in mijn leven. 

 

Mijn onmisbare wens in elk gebed. 

Ik sluit mijn brief aan jou met deze woorden die ik in tranen heb geschreven. 

Je stierf in mijn hart, maar je herinneringen leven nog steeds. 

Ik ben altijd de tedere kus op je knieën als je valt.