Mijn laatste Herfst

Je bent als gisteren 

Mijn land, je komt niet terug 

Ik bouwde zandkastelen van dromen op jouw zand 

En de oorlog was de golf die het vernietigde 

Mijn pennen zijn uitgedroogd, mijn vellen zijn op 

Bang om tegen de muren van mijn huis te leunen 

En te ontdekken dat ze kwetsbaar zijn 

Ik verdween stilletjes in schaamte 

Niets riep mij om in dit verlaten land te blijven 

Maar je lichten schenen op mij van binnen 

De gidsen in elke donkerte 

 

Het was en is nog steeds 

Te zeldzaam om iets tastbaars te zijn 

Ik heb mijn herinneringen verbrand 

Nadat de oorlogswinden 

De takken van mijn hoop braken 

Ik heb mijn verlangende bomen ontworteld 

Het is onmogelijk om terug te keren 

Stil, maar mijn interieur wemelt van de rusteloosheid 

Dagen gingen voorbij vol met zware verlangens 

Bitter als koffie, mijn land 

En ik dronk de bitterheid van je verlies 

Omdat ik van je hield 

Mijn liefste, ik heb niets anders dan mijn ziel 

 

Accepteer je de gezwollen zielen? 

Ik droomde op een dag dat ik in vrede 

Op je land aan het spelen was 

Dus ik werd voor het eerst wakker 

Zonder verlies in mijn ogen 

Niets is waardevol als jij 

Als ik het licht in andere landen zie 

Zal ik jouw duisternis kiezen 

Wat als ik zou zeggen dat de wortels 

Van mijn hart in jouw zand liggen? 

 

Zullen we elkaar ontmoeten? 

Zullen we morgen alles hebben wat we wilden? 

Ze deden beloften ook al wisten ze 

Dat het stof van mijn hart, zonder jou droog is 

Je parfum hangt nog steeds in mijn geheugen 

Onze weg eindigde met een droevige melodie 

In jouw afwezigheid leefde ik in doodstijden 

Zonder graven, zonder lijkwaden 

Mijn land 

Je bent net als gisteren 

Je komt niet terug 

 

Insaf el Assouad