Gedicht

Dozen

Ik ben een hotel voor ongewenste gasten 

Zonder aan te kloppen komen ze binnen gewalst 

met hun dozen vol verandering  

waar ze alleen maar nieuwe dingen uit toveren 

 

Ze trekken de gordijnen van mijn oma naar beneden 

Ze pakken me vast en draaien me rond  

tot ik vergeet hoe het eerst was 

 

Te veel raast door mijn hoofd 

Tijd voor een wandeling is er niet meer 

Niet langer naar de speeltuin 

Geen rondje rennen over het plein 

 

De gasten zijn weg en ik voel me leeg 

De dozen staan er nog steeds 

Heel af en toe open ik er een 

 

Ik laat mijn handen glijden  

door opgeraapte scherven stad 

en voel de stukjes van mezelf 

tussen mijn vingers door glippen 

Een gebarsten sleutelhanger met een foto  

van tien jaar geleden kijkt me met vragende ogen aan 

 

Hoe het gaat? 

Goed… beter 

Nieuwsbrief

Blijf op de hoogte van onze activiteiten

Nieuwsbrief

Blijf op de hoogte van onze activiteiten