Dozen
Ik ben een hotel voor ongewenste gasten
Zonder aan te kloppen komen ze binnen gewalst
met hun dozen vol verandering
waar ze alleen maar nieuwe dingen uit toveren
Ze trekken de gordijnen van mijn oma naar beneden
Ze pakken me vast en draaien me rond
tot ik vergeet hoe het eerst was
Te veel raast door mijn hoofd
Tijd voor een wandeling is er niet meer
Niet langer naar de speeltuin
Geen rondje rennen over het plein
De gasten zijn weg en ik voel me leeg
De dozen staan er nog steeds
Heel af en toe open ik er een
Ik laat mijn handen glijden
door opgeraapte scherven stad
en voel de stukjes van mezelf
tussen mijn vingers door glippen
Een gebarsten sleutelhanger met een foto
van tien jaar geleden kijkt me met vragende ogen aan
Hoe het gaat?
Goed… beter