Gedicht
Onzichtbaar
Zoveel gedachten
Toch sta je tussen hen in
Een lege plek
Vol met onze herinneringen
Thuisgevoel, geborgenheid
Ook waar jij er niet meer bent
Jouw weerspiegeling in het water
Maakt me dorstig
Regent
Ren ik om op je te wachten onder het haltebord ‘Leeghwaterplein’
Ook al zijn we bijna thuis
We kijken naar de boten
En jouw dromen met mij
Gaan met hen mee
Het uitzicht tekent zich af
Als onze schaduw onder het maanlicht
Waar wij onzichtbaar waren
